....

Bazı zamanlar öyle içim yanıyor ki kendimi nereye atacağımı bilmiyorum... Hayatın akışına bırakmak kendini en iyisi olmalı yoksa tahammül edilecek gibi değil...

Siyah, ürkütücü bir el bana doğru uzanıp önce boğazımı sıkıp nefesimi kesiyor.. Tam nefesim kesilecek diye düşünürken. O el kalbime doğru ilerliyor sinsice bu kez. Kalbimi avucunun içine alıyor acıtacak kadar sıkıyor, sıkıyor...

Birden beynim beni uyarıyor, kendine gel diyerek...

Bu kez beynim tüm vücudumu uyararak harekete geçirmeye başlıyor. Burada pes edemzsin, şimdi mücadele etmeyi bırakamazsın derken bedenim ani bir titreme ile kendine geliyor. İrkiliyorum, sinsi el kalbimi bırakıyor. Ve benden uzaklaşıyor...